اثبات وجود خدا – چرا خدا دیده نمی‌شود و اثبات شدنی نیست

چرا احساس می‌کنیم به اثبات وجود خدا نیاز داریم؟

در بخش قبل توضیح دادیم که اثبات وجود خداوند که از هر جهت بزرگ‌تر از ما است امکان‌پذیر نیست. پس اگر خدا را به معنای واقعی بزرگ می‌دانیم دیدن خداوند و اثباتش به فرمی که ما دیگر موارد را می‌بینیم و اثبات می‌کنیم کاملا منتفیست. اما اجازه دهید چند عامل مهم را بررسی کنیم که چرا اینقدر افراد مختلف از اثبات وجود خدا حرف می‌زنند و می‌خواهند به نوعی به خود یا طرف مقابل ثابت کنند خدای آنها واقعیست. اگر ما مبحث مهم نسبی بودن همه چیز را به خوبی درک کنیم، به هیچ عنوان برای نشان دادن درستی راه و انتخاب خود به دنبال اینگونه اثبات‌ها نخواهیم بود که به دلیل از پایه اشتباه بودنشان تولید یک بحث و جدال دائمی و بیهوده کنند.

چه آنهایی که ادعای اعتقاد به خدا دارند و چه آنهایی که ادعا دارند خدایی نیست اگر از اعماق وجود خود آگاهی کافی برای انتخابشان داشته باشند هرگز به دنبال بحث‌های بیهوده و کم کردن روی طرف مقابل برای اثبات ادعای خود نخواهند بود._{(حالت جنگ و یا تمسخری که بسیاری از به ظاهر خداباوران با خداناباوران در فضاهای مختلف نسبت به یکدیگر دارند)} در واقع انسان آگاه می‌داند که آزادی حق مسلم او و همه انسان‌هاست که آزادی در انتخاب و اشتباه کردن هم ذیل آن قرار می‌گیرد. و با این موضوع هیچ جایی برای بحث همراه با تعصب و یا تمسخر نخواهد بود. پس در حقیقت دلیل این همه سر و صدا برای اثبات وجود خدا و یا رد وجود خدا در ضعف آگاهی در حوزه‌های دیگر مثل فهم نسبی بودن همه چیز است. که اگر آگاهی کافی در این حوزه‌ها دریافت شود خود به خود نیاز به اثبات وجود خدا هم کمرنگ و یا ناپدید خواهد شد.

دو مورد مهم دیگر از دلایل دیده نشدنی بودن خداوند

افراد متعددی اینگونه فکر می‌کنند که خدا با این همه تعریف و ادعا از خود که من فرمانروای تمام عالم هستم، همه چیز را من خلق کردم و …میبایست حداقل خود را یک‌جایی به یک نوعی نشان دهد و اگر جایی به آن صورتی که ما قبول داریم نشانی از او نیست پس حتما بودن خدا دروغ است. نکته جالب درباره تفکر و استدلال اینگونه افراد این است که آنها فکر می‌کنند خداوند موجودی شبیه به خودشان باید باشد. مثلا اگر ما اتومبیل نو می‌خریم و آن را به همه نمایش می‌دهیم و یا موفقیت خود را به گوش همه می‌رسانیم خدا هم میبایست با این همه مقام و ثروت همه جا خود را نشان دهد. درحالیکه آنها نمی‌دانند که بزرگ بودن خداوند از میزانی که آنها در ذهنِ محدود خود متصور هستند بسیار بسیار فراتر است. بیشتر انسان‌ها نیازمند توجه و تشویق دیگران در پیشرفت‌ها و داشته‌های خود هستند اما خداوند از همه چیز و همه کس بی‌نیاز است. به همین دلیل هم او در اوج کمال قرار دارد.

آیا ندیدیم انسان‌هایی ثروتمند با شخصیتی بزرگ‌تر که هرگز داشته‌های خود را برای گرفتن توجه دیگران به نمایش نمی‌گذارند؟ آیا ندیدیم چقدر این دسته ساده و معمولی بین مردم ظاهر می‌شوند درحالیکه دریایی از ثروت را دارند؟ خداوند هم اوج و کمال همین صفت را در خود دارد که بزرگی و بی‌نیازی‌اش اجازه آن گونه خودنمایی را به او نمی‌دهد. درحالیکه دیدن او از راه‌های دیگر کاملا امکان‌پذیر و شدنیست که فرد میبایست از زاویه دیگری برای دیدن خدا استفاده کند.

حق به حقدار نمی‌رسید اگر خدا خود را به فرم مورد نظر ما نشان می‌داد

به طور خلاصه باید گفت این جهان کاملا بر اساس عدل بنا شده و پیش می‌رود_{(اثبات جهان بر اساس عدالت)} حال فرض بگیرید خدا خود را به فرمی که مد نظر عموم است نشان می‌داد و همه قادر به دیدنش بودند. در چنین جهانی آیا کسی پیدا می‌شد گناهی بکند؟ خدای بزرگ با قدرت تمام نشدنی بالای سر همه دیده می‌شد که فرمان داده گناه نکنید_{(آنگونه که فرض و باور اکثریت است)}  آیا کسی گناه می‌کرد؟ پاسخ خیر است زیرا همه از ترس وجود خدا که او را به وضوح می‌بینند گناهی نمی‌کردند، حتی اگر خدا را برای یک لحظه در هر ۱۰ سال می‌توانستند ببینند. سوال بعدی این است که جایگاه کسانی که گناه نکرده‌اند کجاست؟ همه خواهیم گفت بهشت اما آیا چنین بهشتی با چنین افرادی در درونش برحق هستند؟ افرادی که به دلیل ترس کاری را نکرده‌اند نه اینکه با فهم و کنترل خود از آن دوری کرده باشند.

باز هم می‌بینیم که دیدن خدا به آن شکل مورد نظر ما نظم کلی حاکمیّت حق را به هم خواهد زد پس نباید خداوند به آن فرمی که ما اشیائ را می‌بینیم برای همه قابل مشاهده باشد. زیرا در این حالت که آن پیدای همیشگی خود را به خوبی پنهان کرده با دقت بالا مشخص می‌شود نیّت و دلیل اعمال ما چه بوده و آیا ما فهم و آگاهی کافی را برای بالاتر آمدن به دست آورده‌ایم یا خیر.