فلسفه عید قربان و قربانی کردن در راه خدا

قربانی کردن لازمه پیشرفت در هر مرحله از زندگی

مسیر زندگی به گونه‌ای طراحی شده که لازم است مراحل و دوره‌های مختلفی در آن طی شود. ورود به هر دوره و مرحله جدید نیازمند قربانی کردن و یا گذشتن از دوره قبلیست و اینگونه است که جریان زندگی همیشه برقرار باقی می‌ماند. به عنوان مثال نوزاد زمانی متولد می‌شود که دنیای شکم مادر تمام می‌شود (قربانی می‌شود) و بعد تولد در دنیایی بزرگ‌تر اتفاق می‌افتد. یا مثلا پسر و دختری که ازدواج می‌کنند و از خانه والدین خود خارج شده و به خانه و زندگی جدید خود ورود می‌کنند و یا فردی که برای زندگی بهتر از جایی که در آن متولد شده مهاجرت می‌کند و در جایی دیگر زندگی دلخواه خود را می‌سازد.

همه این موارد نشان از یک‌ اصل دارند و آن هم در حرکت و جریان بودن زندگیست. ما در یک بی‌نهایت قرار داریم و هرجا به هرچیزی وابسته شویم دیگر قادر به ادامه دادن مسیر نیستیم و مرگ ما هم زمانیست که از حرکت با‌یستیم. حال مرحله عبور از دوره فعلی برای رسیدن تولدی مبارک در دوره جدید، مستلزم قربانی‌کردن است. قربانی‌کردن وابستگی‌ها داشته‌ها و… اما آن‌کس که می‌داند در این جهان چیزی از بین نمی‌رود و بنای جهان به سازندگی و پیشرفت است هرگز نسبت به قربانی کردن و یا دادن بهای پیشرفت خود حس بدی ندارد. ضمن اینکه می‌داند در دوره جدیدی که متولد خواهد شد او همانی که قبلا داشته را هم مجدد خواهد داشت درحالیکه خودش دیگر آن را نمی‌خواهد زیرا از آن بزرگ‌تر شده است.
بنابراین این یک اصل مهم است که برای زندگی کردن باید قربانی داد و برای موفقیت و پیشرفت باید قربانی بیشتری داد تا بتوان زودتر در مسیر رو به جلو حرکت کرد و انسانی که وابستگی او را در برمی‌گیرد هرگز نمی‌تواند شخص برجسته و موفقی باشد زیرا قربانی کردن در اصل رهایی خود از هر نوع وابستگی است که فلسفه عید قربان هم دقیقا همین موضوع است.

فلسفه عید قربان و سربلندی حضرت ابراهیم در توحید

شاید سوال پیش بیاید که چرا خداوند از حضرت ابراهیم طلب ریختن خون فرزندش را کرده است؟ آیا این خداییست خون‌ریز؟ چگونه حضرت ابراهیم توانسته حتی به ریختن خون فرزند خود فکر کند چه برسد به اینکه بخواهد به آن عمل کند؟ چرا اصلا خدا باید بنده خود را اینگونه آزمایش کند؟ مگر او همه‌چیز را درباره ما نمی‌داند؟ و… اینها سوالاتی هستند که ممکن است در ذهن‌ها نقش ببندد و برای فردی که از اصل جریان بی‌خبر است کاملا هم منطقی جلوه می‌کند که پدری که اقدام به کشتن فرزند خود می‌کند هرگز نمی‌تواند فرد سالمی باشد اما او نمی‌داند حضرت ابراهیم به فرمان کدام خدا عمل کرده و چرا. دانستن این موارد کاملا مسیر نتیجه‌گیری را برای ما تغییر می‌دهد.
یکی از صفاتی که خداوند را به راستی لایق پرستش می‌کند بخشنده بودن اوست. یعنی او در همه احوال در حال بخشیدن چیزیست که ما به آن نیاز اساسی داریم و او هرگز چیزی را که بخشیده پس نمی‌گیرد. آیا شما خدایی را که چیزی به شما می‌دهد ولی بعدا آن را از شما پس می‌گیرد لایق پرستش می‌دانید؟ مسلما نه … حال آیا حضرت ابراهیم خدایی بخشنده را می‌پرستیده و فرمانش را اجرا می‌کرده یا آن خدایی که در ذهن عموم بصورت ناقص نقش بسته؟ پرواضح است که این پیامبر بزرگ الهی بخشنده بودن خداوند برایش روشن بوده و می‌دانسته ذات خداوند اینگونه نیست که آنچه به ما بخشیده است را پس بگیرد.

نکته بعدی اینکه حضرت ابراهیم فرمان کدام خدا را اجرا کرده است؟ خدایی سنگدل و مستبد که بعد از کشته شدن فرزندش فقط قرار است نظاره‌گر باشد و هیچ‌کاری نکند و یا خدایی که سرتاسر عشق و مهربانی که قادر به هرکاری هست من جمله اینکه مردگان را زنده کند؟ باز روشن است که حضرت ابراهیم در سابقه‌ای که داشته توانسته خدای حقیقی را با صفاتش به درستی بشناسد و بعد به عرصه عمل پا گذاشته تا آنچه قبلا به او درباره خدایش تعلیم داده شده بود را به عمل دربی‌آورد و نشان دهد که او خدایش را به درستی می‌شناسد و می‌داند که او همه‌جا حاضر است به هرکاری قادر است و جز خواست او هیچ اتفاقی نخواهد افتاد و در نهایت همه چیز به او که خیر مطلق است ختم خواهد شد که حتما می‌بایست این موارد را هم جزو فلسفه عید قربان در نظر گرفت.