آزمایش‌ الهی همانیست که باید عاشقش باشیم

آزمایش الهی و خدایی که عادل و پرورش‌دهنده است

یک باور اشتباه عمومی درباره آزمایش الهی این است که خداوند ما را در سختی خلق کرده و سختی‌های فراوان هم سر راه ما می‌گذارد تا انسان‌های بردبار از دیگران جدا شوند. که در اینصورت علم بی‌انتهای خدا و مهربانی‌اش زیر سوال می‌رود زیرا خدای مهربان نمی‌تواند عامل ایجاد سختی برای بنده‌هایش باشد و علم او هم میبایست برایش روشن کرده باشد چه کسی بردبار است و چه کسی نیست بنابراین جایی در این صورت برای آزمایش‌های الهی باقی نمی‌ماند. حال سوال مهم‌تر این است که دقیقا به چه چیزی می‌گوییم آزمایش الهی؟
برای پاسخ به این سوال باید به دو صفت عادل و پروردگار بودن خداوند توجه کنیم. عدالت الهی یعنی خداوند جهانی را خلق کرده که هرکس هرآنچه در زندگی بر او می‌گذرد معادل و متناسب خودش است و تا خودش تغییری نکند شرایطش هم تغییری نخواهد کرد. و پروردگار بودن خداوند هم یعنی او همواره در حال پرورش دادن ما برای رشد است و هرچه به خداوند نزدیک‌تر باشیم یعنی درس‌های بیشتری گرفته‌ایم و رشد بیشتری کرده‌ایم. حالا بیایید جایگاه آزمایش الهی را در این بین مورد بررسی قرار دهیم.

ما همواره از خداوند یا در کل از زندگی خواسته‌های متنوعی داریم و خدای عادل باید براساس عدالت خود آنها را در زندگی ما ایجاد کند که این یعنی خداوند تا خود ما تغییر کافی نکرده‌ایم خواسته ما را محقق نخواهد کرد زیرا اگر بدون تغییر خودمان خواسته‌ای که داریم را برایمان ایجاد کند خودش را از داشتن عدالت ساقط کرده است. حال مرحله تغییر ما و عبور کردنمان از شخصیت قبلی و ورود به شخصیتی جدید همان آزمایش الهی است. که هیچ ارتباطی به سختی دادن خداوند و یا دانستن اینکه چه کسی بنده خوبی هست و چه کسی نیست ندارد و در واقع روند طبیعی رسیدن خود ما به خواسته‌هایی است که قبل‌تر طلبشان کرده بودیم.

خداوند همیشه بخشنده است و چیزی را از ما نمی‌گیرد

خدای بخشنده که پروردگار هم هست همواره به ما درس‌هایی می‌دهد که دقیقا در راستای رشد ما برای رسیدن به نعمت‌های بیشتر است. زیرا خداوند عاشقانه ما را دوست دارد و او بیشتر از ما می‌خواهد که خواسته‌های ما واقعیت پیدا کنند. اما نقش اصلی را خود ما داریم که می‌بایست بدانیم چرا در حال حاضر خواسته خود را نداریم و کدام نقص‌ها ما را از رسیدن به آنها دور کرده است و بعد با گرفتن درس‌ها و اجرای درست آنها در عمل وارد مرحله جدیدی می‌شویم که بطور خودکار خواسته‌‌ی ما آنجا تحقق پیدا کرده است.

نکته اینجاست که ما انسان‌ها به دلیل انس‌پذیری بالایی که داریم به شخصیت و رفتار خود شدیدا عادت می‌کنیم و لازم است برای جدا شدن از آنها و انجام عملی متفاوت واقعا تمرکز کافی خرج کنیم و دقت خود ر بالا ببریم تا همان عادات قبلی غلط را انجام ندهیم. در این مرحله به ما فشار موقتی وارد می‌شود و به همین دلیل فکر می‌کنیم خدا ما را در سختی قرار داده درحالیکه این باوری اشتباه است و آزمایش الهی و عبور از این مرحله در واقع همان جدا شدن ما از شخصیت ناقص قبلی و رسیدن به شخصیتی بهتر است.